جامعه سینما :پرویز جاهد/«عنکبوت مقدس» ساخته علی عباسی را در سینما پانتئون پاریس دیدم. بالاتر از حد انتظار بود اما بسیار ضعیف تر از فیلم قبلی عباسی یعتی «مرز». عباسی در دراماتیزه کردن ماجرای قاتل عنکبوتی مشهد و تبدیل آن به فیلمی در ژانر تریلر جنایی با مایه های نوآر موفق است.
ترکیبی از «جنون» هیچکاک با «زودیاک» و «هفت» فینچر. فیلم در پرداخت شخصیت سعید حنایی، سربال کیلری که بر اساس انگیزه های مذهبی و ماموریتی که برای پاکسازی شهر مقدس مشهد از وجود “زنان فاسد” و خودفروش تعریف کرده تا حد زیادی موفق عمل کرده.
مشکل اصلی فیلم به اعتقاد من در انتخاب زاویه دید است که بین زاویه نگاه های مختلف یعنی نگاه قاتل، نگاه خبرنگار زن و نگاه زنان قربانی سرگردان است. فضاسازی شهر مشهد با توجه به محدودیت های فیلمساز قابل قبول است.
همینطور بازی های بازیگران اصلی از جمله مهدی بجستانی، زهرا امیر ابراهیمی، آرش آشتیانی و فروزان جمشیدنژاد، پذیرفتنی و باورپذیر است. برخلاف همه تبلیغاتی که علیه این فیلم به عنوان فیلمی ضد اسلامی و ضد ایرانی شده، فیلم اصلا اینگونه نیست و تنها شخصیتی را تصویر می کند که بر مبنای درکی فناتیک و انحرافی از اسلام دست به کشتن زنان خودفروش می زند و با اینکه افکار عمومی با او همذات پنداری کرده و او را قهرمان می پندارد و از حمایت برخی افراد مذهبی قدرتمند و بانفوذ شهر برخوردار است اما در نهایت از سوی دادگاه اسلامی مشهد به اعدام محکوم می شود و به سزای اعمال ضد انسانی اش می رسد.
فیلم ابراهیم ایرج زاد را که پیرامون همین موضوع ساخته شده ندیدم اما به اعتقاد من با محدودیت های حاکم بر سینمای ایران، نمی توان به این نوع موضوع ها که مستلزم برخی تابوشکنی ها در نمایش بی پروای صحنه های جنسی و یا به کارگیری فحش ها و واژگان رایج در میان این نوع اقشار اجتماعی است، نزدیک شد و تصویری رئالیستی و باورپذیر از این نوع ماجراهای هولناک ارائه کرد.
کاری که «عنکبوت مقدس» به خاطر ساخته شدن در فضای خارج از ایران در انجام آن تا حد زیادی موفق بوده است. اما انتخاب عنوان فرانسوی فیلم یعنی «شب های مشهد» از طرف پخش کننده های فرانسوی فیلم، عنوانی بی ربط و شیطنت آمیز است.(به نقل از صفحه شخصی نویسنده)
