مختص جامعه سینما :مینا کبیری/پرویزخان فیلمی خوش ساخت،خوش ریتم،سرحال و سرپا و انرژی مثبت به نویسندگی و کارگردانیِ علی ثقفی فیلمسازِ خوش آتیه سینماست که در اولین تجربه خود به عنوان فیلمساز امیدوار کننده و فراتر از انتظار ظاهر شده است.
پرویز خان،درام ورزشی بر اساس داستانی واقعی با تأکید بر حاشیه بازی های مقدماتی المپیک ۶۵ سئول علی الخصوص بازی ایران کویت است.سعید پورصمیمی در نقشِ پرویز خانِ دهداری مربی سابق و صاحب نام تیم ملی بسیار خوش درخشیده است و ارتقای شخصیت پرویز خان دهداری را با ظرافت هرچه تمام تر به تصویر کشیده است.
سایر هنرپیشگان فیلم، از جمله: مریم سعادت،المیرا دهقانی، بهنام تشکر، حمیدرضا پگاه و نیما نادری به اندازه و باورپذیر ظاهر شده اند و بیننده براحتی با تک تک کاراکترها حتی کاراکترهای خاکستری همزادپنداری و سمپات دارد. این حس نزدیکی با کاراکتر سالهاست در کمتر فیلم ایرانی به چشم می خورد.
کارگردانی علی ثقفی و تدوینِ حسن حسندوست آنقدری قابل توجه است که ریتم و تعلیق اثر حفظ شود و تا توانسته از گزافه گویی پرهیز کرده و به اصل مطلب پرداخته از این حیث برای تمام مخاطبین چه مخاطب جدی سینما چه مخاطب عام چه دوست داران فوتبال و چه غیر فوتبالی ها جذاب و مهیج است و تا پایان با اشتیاق همراهی می کند.
اگرچه دوربینِ وحید ابراهیمی قابل اعتناست ولیکن جای چند لانگ شات باشکوه از ورزشگاه خالی ست و دوربین بیشتر مدیوم شات ها و کلوزاپ هایی از زاویه دید پرواز خان را نشان می دهد.موسیقی بامداد افشار در چند سکانس احساسی و بجا تاثیر دو چندانی در انتقال حس به مخاطب ایفا کرده است که در کمال ناباوری در بخش موسیقی متن جشنواره فیلم فجر از چشم داوران دور ماند و نامش حتی در بین نامزدها هم به چشم نمی خورد!
در مجموع پرویز خان از فیلم های آدمیزادی،شریف،محترم و قابل اعتنای چند سال اخیر است که خوشبختانه به دام شعار نمی افتد.بیننده در پایان فیلم،پرویز خانِ دهداری و بازیکن های باغیرتش را با افتخار ایستاده تشویق میکند و با حسی مثبت شبیه به حس افتخار و غرور سینما را ترک میکند.حسی که مدتهاست در فیلم ها گمشده است
