مختص جامعه سینما: سکینه رفیعی فرد| فارغ از تصاویر سیاه و زُمختی که در هر جامعه‌ای وجود دارد و انعکاس آن در اثری سینمایی می‌تواند روح مخاطب را آزرده ساخته و حتی حس یأس و ناامیدی را به مخاطب تزریق کند، فیلم” تصوّر ” با لطیف ترین تصویرِ ممکن، بخشی از تاریک ترین دغدغه‌های زنان را روایت می‌کند.
روایتی از زنان مختلف که در قالب مسافری گذری، آن هم در شب، بخشی از داستانِ زندگیِ خویش را برای راننده‌ی جوان تعریف می‌کنند. راننده‌ی جوان که عاشق دختر شیرینی فروشی شده ولی تا به حال نتوانسته علاقه‌اش را به او ابراز نماید، گویا که تصویر دختر دلخواهش را در میان تمامی آنان مشاهده کرده، پای گفت‌و گوی تمام این زنانِ مسافر می‌نشیند.
لیلا حاتمی که کاراکترِ زن‌های مختلفِ فیلم را بازی می‌کند، در نقش هر کدام از این زن‌ها که می‌توانند نماینده‌ی زنانِ جامعه‌ی خویش باشند، به عادی ترین شکلِ ممکن، مخاطب را در جریان مشکلات و مسائل آنان قرار می‌دهد. مسائلی که با وجود آنکه مخاطب بارها دیده و شنیده و به چشم و گوش او بسیار آشناست ولی از دوباره شنیدن و دیدن آنان در هیچ صحنه‌ای از فیلم دچار یکنواختی و دلزدگی نشده، بلکه گاهی کنجکاوانه دوست دارد هم‌مسیر هر کدام این مسافران زن با مسافتی بیش‌تر شده و لذتِ درددل‌هایِ آرامِ همراه با لبخندِ دلنشین آنان را از خود دریغ ننماید.
اینکه هدف خالق اثر می‌تواند صرفا بازنمایی بخشی از مهمترین بحران‌های زنانه و تأمل در مورد آنان یا مواردی از این دست باشد، اما آنچه که از فیلم با داستانک‌های توصیف شده‌ی آن می‌شود برداشت نمود و به خوبی متصور شد، اینست که هرکدام از شخصیت‌های زن معرفی شده در فیلم، در عین داشتن تنش در بزنگاهای مهم زندگی، مشکلات خویش را پذیرفته و در کنار چالش‌های موجود، خواهان ادامه‌ی مسیر در عادی ترین حالت ممکن بوده‌اند.
شاید همین نگاه کاملا رئال به زندگی با تمام کم و کاستی‌ها و گذشتن از آن باشد که به فیلم تصویری رویاگونه و یا احتمالا تصوّری از رویای شبانه داده است.
