برای جامعه سینما: رضا اورنگ/زنده یاد ملکه رنجبر بازیگر گیلانی و قدیمی را همه می شناختند.پیش از آنکه بسیاری از ما به دنیا بیاییم،او روی صحنه و مقابل دوربین هنرنمایی می کرد.سابقه این هنرمند در بازیگری طولانی است،اما پیش از آغاز پخش سریال «زیرآسمان شهر» و بازی چشمگیر وی همراه مرحوم کیومرث ملک مطیعی،کمتر کسی با سابقه هنری این بازیگر قدیمی آشنا بود. نام وی با این سریال پرتماشاگر خیلی زود بر سر زبان ها افتاد و در یادها ماند.
روزگاری که برای سری اول مجموعه «زیرآسمان شهر» همراه دوستانم رضا عطاران،سروش صحت و محمود طالبیان برای این سریال فیلمنامه می نوشتم، روزهای دوشنبه دور هم جمع شده و ایده های تازه را مطرح کرده و به بحث می نشستیم.
در این زمان بود که از نزدیک با زنده یاد ملکه رنجبر آشنا شدم.هر دوشنبه ای که به محل لوکیشن می رفتم اکثر اوقات وی را می دیدم.گاهی هنگام ورود به حیاط که در حال تمرین متن به صورت فردی یا همراه با مرحوم کیومرث ملک مطیعی بود،گاهی نیز بعد از پایان جلسه در فضای داخلی لوکیشن.کم پیش می آمد با مرحومه رنجبر هم کلام شوم، اما همان مدت محدود نیز غنیمتی بود تا با این بازیگر قدیمی گپی کوتاه داشته باشم،گاهی نیز زنده یاد ملک مطیعی نیز در این گپ مختصر با ما شریک می شد..هر دو در کارشان جدی بودند و خستگی ناپذیر و تا نیمه های شب و گاهی تا طلوع آفتاب پابه پای جوانان کار می کردند.
به دلایلی من از ادامه کار منصرف شده و به کار روزنامه نگاری ام پرداختم.ایامی که وی بیمار بود و خانه سینما و دیگر نهادهای مربوطه به کارش رسیدگی نمی کردند،زنگ می زد به دفتر روزنامه و از رفتاری که با او کرده بودند گله می کرد،ما نیز گلایه هایش را منتشر می کردیم تا شاید کارساز باشد.
گله هایش دل آدمی را به درد می آورد و جز انتشار آن کار دیگری از دست مان بر نمی آمد.این اواخر رنجورتر از همیشه بود،اما دیگر گله نمی کرد،زیرا کار از گله گذشته بود.
متاسفانه خبرنگاران نسل جدید یا سراغ چنین هنرمندانی نمی روند و یا بسیار کم یادی از آنان می کنند که کار پسندیده ای نبود و نیست،زیرا این پیشکسوتان سال ها روی صحنه یا مقابل دوربین برای مردم هنرنمایی کرده بودند،تنها دلخوشی آنان یک عشق دو طرفه بود.این افراد که بسیاری از آنان اکنون در قید حیات نیستند،در بدترین شرایط و با کمترین دستمزد کار کردند و اخم به چهره نیاوردند.
مانند سلبریتی های خودخوانده نیز اهل بیانیه دادن و شایعه پردازی نبودند تا به هر طریقی خود را در فضای مجازی و غیر مجازی مطرح کنند.کمتر سراغ دارید یا اصلا ندارید که یکی از این بازیگران پیشکسوت که با تلاش خود به این مقام رسیده باشند،مانند مدل های امروزی اهل ادا درآوردن و افاده فروشی باشند.
آنان یاد گرفته بودند که هنر تعطیل شدنی نیست و برای زنده ماندن آن ،باید در بدترین شرایط،با کمترین امکانات و پایین ترین دستمزد کار کرد.اعتقاد داشتند هنر باید همیشه زنده وپویا باشد.آنان آموخته بودند که رفتار،گفتار و کردارشان نیز باید هنرمندانه باشد،حتی اگر به چیزی معترض هستند با زبان هنر بگویند.ملکه رنجبر نیز مانند بسیاری از همنسلان رنج کشیده اش دنیا را ترک کرد تا رنجوری اش به پایان برسد.
