مختص جامعه سینما: محسن سلیمانی فاخر| عمده بصیرت های ما ریشه در زندگی معمولی و روزمره مان دارد. بحران های روحی – روانی موجود در جامعه به اشکال متفاوت آشکار است. ابراز خشم، کنش های رادیکال، خنده ها و گریه های نابهنگام، شکل گیری روابط تازه انسانی، عمیق تر شدن حس انسان دوستی، عشق ورزیدن بیشتر به دیگران، میل به ایجاد جمع های کوچک، گریه های تنهایی، خودخوری های نابهنگام، گذر از جان و نترسیدن از مرگ، بی اعتنا شدن به مال دنیا، شجاعت در بیان خواسته و.…..همراه مردمی است که می خواهند زندگی روزمره فراموش شده را بازیابی کنند.
«کیک محبوب من»، فیلم ساده گویی است که از همین نیازهای کوچک اما مهم می گوید، از چیزهایی که فراموش کرده ایم یا به فراموشی داده اند. یک شیوه تعلق شورمندانه و صمیمانه و تا آخرین دم توانمندانه زیستن ، اینکه زنده بودن اشتباهی هولناک و خطایی بنیادین نیست. اینکه پدر و مادر شدن به معنای نزیستن و تنهایی نیست .چه خوب،که در فیلم می بینیم که اگر به هر دلیلی مجبور شویم از زندگی فاصله بگیریم، زندگی تبدیل به امری رنج آور و غیر قابل تحمل می شود.
تبدیل زیست روزمره به امر قابل تامل و تفکر عقلانی از رنج آورترین پدیده های انسانی است. فیلم نشان می دهد که خودآگاه یا ناخودآگاه اجازه داده ایم به زندگی روزمره مان تجاوز شود، اینکه روتین مان تبدیل به زندگی در ریا و سکوت و تنهایی و ترس از قضاوت شده و چقدر آنجا که زندگی می شود، عمر حساب نمی شود، حتی آنجایی که دیگر جانی برای زیستن وجود ندارد.
