جامعه سینما:ریچارد داوکینز در کتاب شکافتن رنگین کمان می نویسد:سرانجام یک روز می‌میریم و این از ما یک خوش شانس می‌سازد. اغلب انسانها هرگز نمی‌میرند،زیرا آنها هرگز به دنیا نمی‌آیند. تعداد انسان هایی که می‌توانستند اینجا به جای من باشند، اما در واقع نیستند و هرگز روشنایی خورشید را نخواهند دید، از شن های صحرای عربستان هم بیشتر است.
مطمئنا در میان آن “زاده نشده ها” شاعرانی بزرگتر از آنها که می‌شناسیم و دانشمندانی بزرگتر از نیوتن وجود دارد. ما ازین واقعیت آگاهیم زیرا که مجموعه انسانهای ممکنی که دی ان ایِ ما اجازه وجودشان را می‌دهد، بسیار بسیار بیشتر از انسانهای فعلی است.
برخلاف این احتمالات گیج کننده، من و شما اینجا هستیم، بی هیچ مشکلی؛ ما آن اندک ممتازانی هستیم که شانسِ تولد را بر خلاف تمام احتمالات دیگر پیدا کردیم. چگونه می‌توانیم از بازگشت اجتناب ناپذیریمان به آن حالت پیشین نالان باشیم، حالتی که اکثریت هایی عظیم هیچوقت از آنجا جُم نخورده اند؟
