هیولا :استراتژی مبری کردن خود به واسطه‌ی تاختن به دیگران

برای جامعه سینما :رامبد خانلری/ احتمالاً این سریال طرفداران زیادی دارد و خیلی‌ها برای تماشای قسمت جدید آن لحظه‌شماری می‌کنند. من نه کاری به ایرادهای فنی این سریال دارم و نه کاری به بازی خوب یا بد بازیگرانش. حرف من این است که این سریال حامل دو پیام خطرناک است. احتمالاً در مورد پیام اول زیاد حرف زده شده. ساختن موتیف‌های «گوگولی» از مفاهیمی مثل اختلاس، رانت خواری، ریا، خیانت به بنیان خانواده و… اینکه این سریال به ما یاد می‌دهد که نه تنها با بزرگ‌ترین عوامل بدبختی این روزهایمان کاری نداشته باشیم که به آن‌ها بخندیم و با آن‌ها تفریح کنیم.

به نظرم درونمایه‌ی اصلی این سریال وقاحت است.  اما مسأله دوم که به نظرم مسأله‌ی خطرناک‌تری است استراتژی مدیری در این تابوشکنی کم‌مایه‌اش است که در همه‌ی ما هم تسری پیدا کرده است. استراتژی مبری کردن خود به واسطه‌ی تاختن به دیگران. این روزها همه‌ی ما پر از غر و لندلند شده‌ایم. آقا یا خانم بازیگر به سینمای این مملکت می‌تازد وقتی خودش از عوامل این سینما است. آقا یا خانم نویسنده و مترجم به ادبیات می‌تازد وقتی که خودش درگیر همین ادبیات است.

پرواضح است که این تاختن‌ها بیشتر از آنکه نشان‌دهنده‌ی سطح کیفی مدیوم‌های هنری باشد این حرف را در خودش پنهان دارد که آقا یا خانم هنرمند با این حرف‌ها خودش را (از نظر خودش) در آن جمعیت حداقلی نخبگان صنفش می‌داند. حتی من یا شمایی هم که دستمان از هنر کوتاه است هر روز در همین سرای مجازی با تاختن به این‌و‌آن فقط و فقط خیال خودمان را راحت‌ می‌کنیم که حداقل خون ما از این جماعتِ مبتذلِ دم‌دستیِ بی‌فکر رنگین‌تر است. آقای مدیری هم سریالش را برمبنای همین جریان رایج پیش می‌برد و به‌نظرم هیچ‌چیزی مانند شرعیت بخشیدن به این جریان رایج خطرناک نیست.

اینکه رانت‌خواری و آقازاده‌بازی و اختلاس و نوسان لحظه‌ای نرخ دلار را مسخره کنیم معنی‌اش این است که ما کاری به این کارها نداریم اما سوأل من این است، در مملکتی که کارگری برای اعتراض به یک‌ میلیون و خرده‌ای حقوق عقب‌افتاده‌اش باید چند سال گوشه‌ی زندان بماند چه‌کسی می‌تواند به بخوربخورهای میلیاردی دیگران اعتراض کند؟ چه کسی این اجازه را دارد؟ جواب خیلی ساده است؛ کسی که این اجازه را به او داده باشند و آدم اجازه‌بگیر آخرین کسی است که حق آوانگارد بازی دارد.