جامعه سینما:نوید غضنفری در صفحه شخصی خود نوشت: «دخترِ آرام »یک درامِ کامینگ آف ایجِ ایرلندیِ ساده و بی‌پیرایه‌ست، نخستین ساخته‌ی کوُلم بِرِید که آهسته‌آهسته به قلب و روح‌تان رخنه می‌کند و در انتها می‌بینید که به‌سادگی مفتون و شیداش شده‌اید اما دیگر قصه و فیلم به‌انتها رسیده و شما باید سالن را ترک کنید!
دخترِ آرام که بیش‌ترش به زبان ایرلندی و حتا عنوان اریجینال آن (ان کالین کیون) ایرلندی‌ست، براساس نوول کوتاهی‌ست با عنوان فاستر، نوشته‌ی نویسنده‌ی ایرلندی کلر کی‌گان. روایتِ کُیت (کاترین کلینچ، با حضور خیره‌کننده و ویران‌گرش روی پرده) دخترِ ۹ ساله‌ی خانواده‌ای کم‌درآمد و پرجمعیت که عموزاده‌ی مادرش، اِیبلین (کری کرولی) از او می‌خواهد که ۳ ماه تابستان را در خانه‌ی آن‌ها بگذراند.
در خانه‌‌ای که حتا باوجود دام‌داربودنِ شان (همسر ایبلین با بازی اندرو بِنِت) از هرلحاظ برای کُیتِ بی‌نوا و البته دل‌رُبا یک لاکچری تمام‌عیار است؛ از محبت نداشته‌ی والدین تا غذا و لباس و محل رشد تمیز و مناسب برای یک بچه‌ی ۹ ساله.
مارک کازینز، منتقد و فیلم‌ساز ایرلندی قاب‌های زیبای این اثر (با فیلم‌برداری کیت مک‌کولاخ) را با آثار اوزو مقایسه کرده و گفته در انتهای فیلم نشسته و کلی گریسته و پیتر بردشاو دختر آرام، این نخستین ساخته‌ی فیلم‌سازش را جواهری می‌خواند.
من نیز با پایان به‌شدت تأثیرگذار فیلم، روایت دختری‌که شیفته‌ی خواندن قصه‌ی هایدی‌ست و خودش هم برای مدتی کوتاه آمده تا طعم زندگی واقعی را بچشد، نه به‌سبک محصولات مارول که باید تا تهِ تیتراژ نهایی در سالن بمانی تا مبادا نکته‌ای را «میس» کنی! که همانند مامان کوچولو، فیلمِ بسیار خوب دیگر سال پیش، درباره‌ی جهان و جهان‌بینیِ یک دختربچه (ساخته‌ی سلین سیاما) به نقطه‌ای از کودکی پرتاب شده بودم که نمی‌توانستم به‌راحتی از صندلی سالن بلند شوم. دختر آرام در برلیناله‌ی هفتادودوم در بخش نسل/ جنریشن به‌نمایش درآمد و جایزه‌ی این بخش را نیز مال خود کرد.
