مختص جامعه سینما:محسن خیمه دوز/ در زمانه سینمای تهی‌شده امروز، دیدن فیلم «پروا» به کارگردانی مهران مهدویان غنیمتی‌ست. هر چند حسام محمودی نماند تا اکران فیلمش را ببیند، یادش گرامی که بازی خوبش در این فیلم، ان را دیدنی تر می کند.
پروا، هم به خاطر بازی های خوبش، هم به خاطر فیلمنامه خوبش و هم به خاطر کارگردانی و تدوین خوبش، فیلم خوبی ست و ارزش دیدن دارد. فیلمی از یک فیلم‌ساز تازه نفس، که اگر جذب سینمای تجاری عامه پسند نشود، جایگاه خوبی در سینمای ایران خواهد داشت.
فیلم پروا گرچه جوایزی از چند جشنواره جهانی گرفته، اما علت دیدنی بودنش جایزه‌هایش نیست، خود فیلم است و نوع روایتی‌ست که از یک اتفاق ارایٔه می‌کند که با بازی های خوب حسام محمودی، مهتاب ثروتی و سیامک ادیب دیدنی تر می شود.
خسرو امیری ۳۰ ساله، (با بازی حسام محمودی) که شغل مناسبی ندارد و تلاش می‌کند شغلی مناسبی پیدا کند در گیر ماجراهایی خواسته و ناخواسته می شود که زندگی اش را دگرگون می کند. نقطه قوت فیلمنامه فرم روایتی آن است. پروا به تدریج که مخاطب را با روایت متعارف سرگرم می کند، فرم روایت را هم به نمایش به نمایشی دیدنی تبدیل می‌کند.
ترکیب چندوجهی از زمان روایت، به همین دلیل به شناسنامه فرمال فیلم تبدیل شده و با پایان تراژیک آن پیوند می خورد. این ابتکار زیباشناختی در روایت، جدا از لذت مقطعی در زمان دیدن فیلم، خود فیلم را هم به مثابه یک اثر هنری ماندگار می کند به نحوی که بیننده رغبت می کند دوباره آن را ببیند چرا که در نوبت دوم می تواند به نکاتی که در نوبت اول به دلیل همان فرم تو برتوی روایتی ندیده بود، ببیند.
کارگردان و فیلمنامه نویس «پروا»، مهران مهدویان، نشان داد که توان‌مندی فهم فرم و استعداد ایجاد ابتکار در روایت‌پردازی سینمایی را دارد و می‌توان امیدوار بود که در فیلم‌های بعدی‌اش بی آنکه اسیر کلیشه‌ها شود اثری متفاوت خلق کند البته به شرط آنکه پدیدهٔ فراموش شده و به شدت مورد غفلت قرار گرفتهٔ «دراماتورژی فیلم» را جدی بگیرد و اشتباه پیشینیان سینمای ایران را در این مورد تکرار نکند.
