مختص جامعه سینما:رضا کردبچه/شیفتگی جادوی سینما و اینکه هریک از آدمها چگونه مسحور اعجاز این کاملترین مدیوم رسانه ای عصر حاضر می شوند شاید به اندازه تک تک افراد متفاوت باشد.بر این باورم که دو پارادایم اصلی هستی شناختی سینما می تواند وجود داشته باشد..رویکرد شناختی “بازیگر محور” و “فیلم محور”.
بعبارت دیگر چگونگی اولین برخوردها با سینما بسیار نقش اساسی در ساخت کلیشه های بعدی مخاطبین از سینما خواهد داشت.برخی افرادبا دیدن اولین فیلم یا فیلمها مفتون این جادوی حقیقی دروغین می‌شوند؛ ویا دیگر افراد سینما را با بازیهای بی نظیر بازیگرانش شناخته اند و یا برای اولین بار با آن مواجه شده اند و دیگر چشم از چشم سینما به سبب بازیهای بازیگران مورد علاقه شان بر نخواهند داشت.
دسته اول به سینما به شکل یک کلیت و ساختارجامع به مثابه شناخت “قیاسی” مینگرند. بعبارتی شناخت سینما برای این افراد از کل به جزء می باشد.سینما دارای قواعد و فرضیات مسلمی ست که کارگردان بعنوان ناظر و آفریننده برای مخاطبین بر پرده نقره فام و جادویی سینما تعمیم داده و به منصه ظهور می رساند.پرسش های “چرایی” در این دسته بندی جای دارند ودر پاسخ به این سوال که چرا به سینما علاقمند هستید؟ پاسخ آنها فیلم محور است.آنها به فیلمهای خوبی اشاره دارند که دیده اند و اولین بارها را در خاطرشان به خاطر می آورند.
شناخت دسته دوم افراد (بازیگر محورها) با سینما فرایند شناختی از جزء به کل است. بعبارتی دیگر شناختی “استقرایی” ست..این افراد معتقدند که یک اثر سینمایی از مجموعه اجزائی تشکیل شده است که ساختار کلی فیلم را تشکیل می دهند و در این اجزاء ؛ بازیگرهای شاخص اساسی ترین نقش اصلی در آفرینش یک اثر را خواهند داشت.این گروه معتقدند که وجود بازیگران شاخص در ضعیفترین فیلمهای کارگردانان، آن اثر را بدلیل بازیهای درخشان قابل تامل خواهد کرد. پرسش های “چیستی” در این تقسیم بندی جای دارند که مربوط به کشف و توصیف پدیده(فیلم) است.و در پاسخ که اولویت انتخاب دیدن فیلم برای شما چیست؟ آنها پاسخی بازیگر محور به سوالهات خواهند داد..
سبک های متد اکتینگ(Method Acting) که اولین بار توسط استانیسلاوسکی ، کارگردان و طراح تئاتر مطرح گردید حاصل تمرکز بر همین شناخت “استقرایی”سینماست..تربیت اعجوبه های بازیگری چون مارلون براندو، رابرت دنیرو و آل پاچینو که به معنا واقعی سینما بدون وجود اینگونه بازیگران چیزی از بدنه خود کم داشت.آل پاچینویی که دِین بزرگی بر گردن همه عاشقان سینما دارد..عاشقانی که فرقی نمیکند چگونه و چطور با این سینما و این مدیوم آشنا شده اند.
آنچه بسیار مهم است اینست که هنوز تردستانی اسطوره ای مانند آل پاچینو بر صحنه باشند و بدرخشند و تردستی های بازیگری خود را برای ما به یادگار بگذارند و ما از این دروغانه ترین حقیقتِ ممکن به نمایش گذاشته شده ؛ از سینما لذت ببریم.
