جامعه سینما:حسین عیدی زاده /حدود یک دهه پیش از آنکه زنانِ پدرو آلمودوار در آستانه فروپاشی عصبی بایستند، زنان و دخترانِ نویل دِآلمیدا در «هفت بچه گربه» نه تنها از آستانه گذشتند که حساب نورونیا، شوهر و پدر متعصب و زورگو را هم رسیدند. فیلم دآلمیدا در دورانی ساخته شده که سینما نُووی برزیل راه را برای فیلمسازهای دیگر باز کرده بود تا بتوانند فارغ از ریاضت‌هایی که نسل گلوبر روشا کشیدند، فیلم بسازند.
همانطور که ادبیات آمریکای لاتین در دهه ۱۹۸۰ میلادی با یک شکوفایی همراه بود، نوعی از فیلمسازی هم در برزیل با شکوفایی روبرو شده بود؛ فیلم‌های متاثر از جریان سینما نوو که رویکرد سمبلیک سیاسی را با ملودرام‌های خانوادگی در هم می‌آمیختند و از طرفی انقلابی بودن فرمی را با آشفتگی عامدانه و اجباری (از نظر اقتصادی و تولیدی سینمای برزیل رو به افول بود) جایگزین کرده بودند.
طیفی از فیلم‌های این دهه در سینمای برزیل با افراط در خشونت و افسارگسیختگی جنسی بیشتر در بازار محلی برای خود اسم و رسمی به هم زدند. پوست‌اندازی سینما در دهه ۱۹۸۰ باعث شد بسیاری از این فیلم‌ها دیده نشوند و باید حدود دو دهه صبر می‌کردیم تا دوباره سینمای برزیل با «شهر خدا» فرناندو میرلس کشف شود (اگر می‌خواهید پیوند دهه ۱۹۸۰ میلادی برزیل به سینمای امروزش را درک کنید، سراغ کلبر مندونسا فیلو بروید که چه در موضوع و چه در انتخاب بازیگر و حتا رویکرد سینمایی ادامه‌دهنده سینمای دهه ۱۹۸۰در قرن جدید است).
«هفت بچه گربه» که به نظرم به اندازه داگلاس سیرگ روی آلمودوار تاثیر گذاشته داستان نورونیا و گوردا است که پنج دختر دارند، چهار دختر بزرگ با عرضه کردن خود به فکر تامین خواهر کوچک‌ترشان هستند که در مدرسه شبانه‌روزی درس می‌خواند اما بازگشت ناگهانی او موازنه ظاهری این خانواده را به هم می‌ریزد و دخترها را دربرابر پدر خانواده قرار می‌دهد و تنها زمانی که در یک فصل درخشان گوردا نیز علیه نورونیا می‌شورد است که پدر خانواده از جایگاه خود پایین می‌آید.
فصل‌های طولانی بگومگو آتشین در لوکیشن محدود و تاکید فیلمساز بر رنگ‌های تند شما را بی‌وقفه برای اوج نهایی -بزم کشتن دیکتاتور- آماده می‌کند. خشم فروخفته مادر و دخترهایش راهی جز انفجار ندارد وگرنه دختر کوچک هم به سرنوشت نکبت‌بار آنها دچار می‌شود.
فیلم داستان قیام زنان برای زنان است که هنوز هم پژواک‌هایش برای ما آشناست. «هفت بچه گربه» فیلم نمونه‌ای سینمای برزیل در دهه ۱۹۸۰ است، فیلمی که پیوندش را با سینما نوو نگسسته و به دنبال مسیرهای تازه برای دهه پیش روست. فیلمی که حتا اگر آلمودوار یاغی ندیده باشدش، با آن پیوندی خونی دارند.
