جامعه شناسی دیگری و«انسان ایدئولوژیک»

جامعه سینما:شاهپور شهبازی/در سریال ها_ البته نه از نوع ایرانی اش_ بطور میانگین، در قسمت دهم یا یک شخصیت را شهید می کنند ( سریال «بازی تاج و تخت» از این نظر فوق العاده بود. حتی به شخصیت های اصلی اش رحم نمی کرد) یا شخصیت تازه ایی را وارد داستان می کنند و یا از دل پلات فرعی، پلات تازه ایی را ایجاد می کنند، تا داستان بطور عرضی گسترش یابد و تاخیر در سطح افقی داستان ایجاد کنند. یعنی راه حل نقطه ی اوج داستان را به تاخیر می اندازند.

به روال منطق سریال، در این قسمت پلات «خودشیفتگی» را فعلا شهید می کنیم و موضوع «جامعه شناسی دیگری» را باز می کنیم تا مبرهن شود که از هر طرف شروع کنیم و در هر حوزه ایی وارد شویم، ناچار و اسیر در چارچوب فهم « دیگری» هستیم.در این مختصرمتوجه شدیم که به دلیل تمرکز «انسان خودشیفته» بر خویش، شناخت و فهم «دیگری» به محاق می رود و سابقا مرز میان حیوان و انسان را فهمِ « دیگری» فرض گرفتیم. بنابراین یکی از آفت های «انسان ایدئولوژیک» خودشیفتگی است.

در راستای تحلیل خود شیفتگی انسان ایدئولوژیک فعلا می پذیریم که «خودشیفتگی» و «میل معطوف به قدرت» و همه ی انواع سادیسم و مازوخیسم، ناشی از میل مفرط انسان به «غریزه ی مرگ» است.در تمام اشکال تسلط غریزه ی مرگ، «دیگری» یا «حذف» می شود یا «نادیده» گرفته می شود.

لازم به ذکر است که میزانی از «خودشیفتگی» در هر انسانی برای پیشرفت در کار و موفقیت لازم و ضروری است که مخصوص انسانهای سالم است.در واقع این میزان از نیاز به دیده شدن، « من» را در موقعیت « دیگری» قرار می دهد. همانگونه «حذف» و «حذرِ»( به معنی ندیدن و پرهیز کردن) از « دیگری» از سوی «من»، معیار تفاوت انسان با حیوان فرض گرفته شد، بنابراین هر گونه «حذف» و «حذر» از سوی «دیگری» نسبت به «من» نیز نسخه ی وارونه ی همان اصل است.

به این دلیل که «من» نیز جلوه ایی از روح کلی «دیگری» است. البته منظور از « دیگری» در اینجا فرد یا افراد نیست اگرچه آنها را نیز شامل می شود.فلسفه، جامعه شناسی و روانشناسی را سه ضلع یک مثلث قرار می دهیم و در مرکز این مثلث، هنر ( سینما) را، می گذاریم. برای تشخیص تمایز «دیگری»، «آگاهی» و «انسان ایدئولوژیک» با انسان غیر ایدئولوژیک» از سه زوایه ی فلسفه، روانشناسی و جامعه شناسی با عینک سینما به این مفاهیم می پردازیم.

از کانال :shahpour_shahbazi