مختص جامعه سینما: سیده زینب موسوی/«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» اثر سروش صحت با موتیف‌ها و المان‌های آشنای آثار خود ، بی‌آنکه درام و سوژه بدیعی داشته باشد، مخاطب را به خوبی همراه و سرگرم می کند.سریال بر گذرعمر تاکید می‌کند که «سروش صحت» با سبک و سیاق روایت‌گری شخصی با اتمسفری قابل درک برای مخاطب عام به جهان‌بینی اندیشه‌ورزانه تاکید دارد .
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»داستان خانواده ربانی در حال تجربه زندگی عادی است تا این که یک نسخه خطی نفیس و یک حفره شگفت انگیز پیدا می شود که در ادامه و در محوریت خود ردپایی ازهیجان و تعلیق از طریق داستان‌های پیچیده و معمایی ندارد و اساسا کاراکتر ضد قهرمان و منفی وخشونت‌ورز ندارد.
کارگردان از سکوت هنرمند در یک فرهنگ توده استفاده کرده و در برطرف‌کردن شکاف شخصیت و مخاطب استفاده کرده و شخصیت را ملموس کرده و از سویی با مجموعه‌ای از شخصیت‌های عادی و به ظاهر معمولی مواجهیم.هر کدام در جامعه شغلی دارند و همه از دل جامعه شهری امروز بیرون آمده‌اند.
داستان در دل یک خانواده معمولی شکل می‌گیرد و با اینکه کاراکتر ها با عدم هم وابستگی و دغدغه مواجه هستند اما از اتفاق‌هایی به ظاهر ساده و بدون پیچیدگی‌های غیرضروری آدم‌ها به هم وصل می‌شوند.
روابط و شخصیت‌ها بسیار ساده و خوب معرفی می‌شوند و باعث می شوند.دراتمفسر این سریال لطیف و شاعرانه موقعیت‌های کمیک که حول شخصیت‌های اصلی و فرعی مجموعه رخ می‌دهد، پیوندی ناگسستنی با ذات شخصیت‌های تعریف شده دارد که در شرایط مشابه، به تکرار می‌رسند.
در پس ویژگی‌های سرگرم‌کننده «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» که موفق به جذب مخاطب می‌شود،فیلمساز نگاهی مبتنی بر قدردانی از فرصت کوتاه زندگی و توجه به زیبایی‌های هستی دارد.«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟»سعی دارد عرصه تنگ زندگی بر انسان درگیر در روزمرگی‌ها و مشکلات پیرامونی را برای لحظاتی هم که شده با بازتابی از جنس رویاگونه زندگی ساده دلانه کمی آسان کند.
باید پذیرفت که این سریال ،دید جدید و بدیعی از دنیا را به مخاطب ارزانی می کند و برای لذت بردن باید ذهن و چشم را در اختیار صحت داد تا تجارب جدید را درک و وارسی کرد.
