درپاسخ به نقد جامعه شناسانه فروش فیلم در مدت معلوم یکی از مخاطبان جوابیه ای را به جامعه سینماارسال کرده که در پی می اید:
در ایران پس از انقلاب در مواجهه با مساله ارتباط بین پسران و دختران مجرد و مسائل مربوط به غریزه جنسی آنها در فاصله بین بلوغ تا ازدواج ، همواره روش های سلبی توصیه می شده است . ابتدا در قالب مواعظ اخلاقی مانند سرکه خوردن و غض بصر و روزه گرفتن بعد هم در قالب مبارزه با وسایل و ابزار تکنولوژیک( که گمان می رود ممکن است در راه تحریک جنسی جوانان بکاربرده شود ) مانند ویدئو و ماهواره و اینترنت و دست آخر هم با روشهای حکومتی مانند گشت ارشاد و جدا کردن زنان و مردان از هم در اماکن و ادارات و توبیخ و اخراج و غیره . اما به اعتراف صاحبنظران و حتی آمارهای رسمی ، تمام این تمهیدات که بعضا با جدیت بسیار دنبال می شود و هنوز هم طرفداران پرو پا قرصی دارد ، نتوانسته جامعه را از آنچه مفاسد اخلاقی خوانده می شود مصون دارد . آمار استفاده از مواد آرایشی ، وضعیت حجاب دختران ، بالارفتن آمار طلاق، بالارفتن سن ازدواج ، اعتیاد در بین جوانان ، موارد تجاوز به عنف و نیز عطش جنسی منتسر در فضاهای عمومی ومجازی، حاکی از آن است که بکاربردن روشهای سلبی نتوانسته جلوی سرکشی طبیعی غریزه جنسی را در عموم جوانان بگیرد . این روشهای سلبی در فیلم “در مدت معلوم” در کلام مسئولی بی دغدغه و پیر – که بقول شخصیتی دیگر آردش را بیخته و الکش را آویخته – این چنین دیالوگ معروف فیلم خلاصه می شود : سرکه بخور! سرکه خوردن یعنی پاک کردن صورت مساله ! ندیدن مساله و انکار مساله .میثم به دلیل آنکه به گفتمان رسمی تعلق ندارد ،آزادانه معتقد است : کسی که صورت مساله را حذف می کند مبتذل است ! اما چرا این مساله دیده نمی شود؟ ما گرسنگی شکم را به رسمیت می شناسیم و برای آن برنامه ریزی های کلان اقتصادی می کنیم .اما هیچ کس جز قهرمان فیلم این سوال را بطور جدی نپرسیده که چرا کسی گرسنگی و عطش جنسی را به رسمیت نمی شمرد؟ و منظورش از هیچکس “سیاست ” است.میثم سراغ یک مسئول می رود. کسی که تا دیروز و قبل از قرا گرفتن در یک سیستم دولتی و حکومتی ،به لحاظ فردی خودش هم تحت فشار جنسی و قربانی همین فرهنگ ناکارآمد بوده و قهرمان فیلم را برای نوشتن و پرداختن به این مساله تشویق می کرده اما حالا که وارد گفتمان رسمی دولتی شده ، با زبانی محافظه کار او را تحقیر و کتابش را مبتذل می خواند.
به نظرم اهمیت فیلم در مدت معلوم که آن را در جریان خنثای سینمای کشور بارز می کند آن است که شجاعانه این پرسش را مطرح میکند که چرا مسئولین در برابر امر جنسی جوانان سکوت کرده و برای آن برنامه ریزی نمی کنند؟ او به جامعه ما هشدار می دهد اگر ما به فرزندانمان روش ندهیم دشمن به آنها روش خواهد داد.
