جامعه سینما :سرطان بد است. مرگ بد است. آلودگی هوا بد است. سرکوب بد است. سلطه گری بد است. اختلاس بد است. لابی گری بد است. تحقیر بد است. سانسور بد است. تبعیض بد است. حیوان آزاری بد است. خیلی چیز های دیگرهم بد هستند. اینها بدیهیات ساده است اما تشخیص “گفتمانِ حذف” ساده نیست.
گفتمانِ حذف؛ سرطان ِخشونت را عمومی می کند. گفتمانِ حذف؛ اما فقط سرکوب عریان نیست که به قلمرو حذفِ تن اکتفا کند؛ بلکه عمومی کردن “هژمونی حذف” است.
هژمونی حذف؛ محرک هایی را در انسان ایرانی درونی و نهادی کرده است که بتدریج به سرشتِ جمعی خودآگاه و ناخودآگاه ما مبدل شده است. “هژمونی حذف” از کانالِ میلِ معطوف به ثروت، قدرت و حسادت به عنوان اضلاع مثلثِ “هلاکت” نشانه های جوامع تراژیک هستند.
ثروت” دیگری” را ابزار می بینید. قدرت” دیگری” را دشمن می بیند. حسادت” دیگری” را رقیب می بیند. در هر سه رویکرد، حذفِ دیگری، بنیانِ حقانیتِ “هژمونی حذف” است.
بخشی از مقاله ی ” روانشناسی گفتمان ِحذف یا حفظ”
نویسنده: شاهپور شهبازی
