جامعه سینما: پیر پائولو پازولینی ،کارگردان ایتالیایی معتقد است: نظام آموزشی به همین شکلی که وجود دارد، تنها میتواند گلادیاتورهایی مستاصل را تربیت کند. تودهها در حال رشدند، درست مثل خشم و استیصال. اصلا بر فرض که من طغیانی ناگهانی کردهام .البته من غبطه انقلاب نابی را میخورم که به رهبری مردمان ستمدیدهیی شکل بگیرد که تنها هدفشان رهایی خود و به دست گرفتن اختیار زندگیشان باشد و صد البته هنوز تمام تلاشم را میکنم که وقوع چنین لحظهیی در تاریخ ایتالیا و جهان ممکن بدانم. بهترین تصوری که دارم حتی ممکن است الهامبخش یکی از اشعار آیندهام باشد اما نه آنچه میدانم و میبینم. میخواهم آن را ساده و واضح بگویم: من به جهنم فرو میروم و چیزهایی میبینم که آسایش دیگران را بر هم نمیزنند. اما به هوش باشید. این درست است که چنین جهنمی در رویای شکل خاص خود و توجیه خاص خود است (بعضی وقتها) . اما این هم درست است که میل آن، نیاز آن به مقابله به مثل، به حمله و تجاوز، به کشتن، نیرومند و فراگیر است. تجربه منحصر به فرد و پر از مخاطره آنانی که «زندگی خشونتبار» را لمس کردهاند تا مدت درازی در دسترس نخواهد ماند. فریب نخورید. شما، به همراه نظام آموزشی، تلویزیون، روزنامههای آرامکنندهتان، بزرگترین حافظان این نظم وحشتناک هستید که مبتنی بر مالکیت و ایده تخریب است. خوشبختانه گویا شما وقتی میتوانید جنایتی را با توصیف زیبایش برچسب بزنید، خوشحال میشوید. این برای من یکی دیگر از کارهای فرهنگ تودهیی تلقی میشود. از آنجا که ما نمیتوانیم جلوی بعضی از اتفاقها را بگیریم، با بایگانی کردنشان احساس آرامش میکنیم.