جامعه سینما:رضا صایمی/حضور زهرا امیر ابراهیمی با فیلم”عنکبوت مقدس”در جشنواره کن، احضار کردن وجدان همه آنهایست که او را در عنکبوت تقبیح تقدیس شده به دام ویرانگری انداختند.اگرچه او پس از ۱۳سال در یک برنامه تلویزیونی با رمزگشایی و افشاگری،از ذهن و روانش آواربرداری کرد اما همچنان زیر آوار قضاوت هایی که در ضمیر ناخودآگاه جمعی به داوری اخلاقی او مشغولند، رنج می کشد.
نگاه های سنگین و زخم زبان های چرکین را ببیش از یک دهه با خود حمل کرده.زخم های عمیقی که بر جانش نشسته هنوز در چشم ها و لرزش صدایش معلوم است.چنانچه وقتی از آن ماجرا می گفت با بغضی فروخفته نگاهش را مدام از مجری و دوربین می دزدید و اضطرابی وجودی در زبان بدنش هویدا بود!
وضعیت هولناکی که او تجربه کرده،کابوس بی رحمیست که روحش را در خلوت می خُورد و می تراشد.اما او همتی بلند داشت و ققنوس وار از خاکستر خود برخاست اما پشت لبخندش و در عمق نگاهش، غم غریبی است با چشمانی مضطرب که معصومیت از دست نرفته اش را روایت می کند.
قضاوت های قساوت وار از او انسانی ساخته با چشمانی نگران از نگاه دیگران!قضاوت هایی که با تابوهای بی بنیان،تابوتی برای تشیع روح دیگران می سازد!ما همچون کلب حسن خانه پدری می مانیم که دخترمان را می کشیم و بر پیکرش فاتحه می خوانیم!
حالا او با خودشکوفایی از دل ویرانگری هایی که برایش رقم زدند به عدم تن نداد و هستی خویش را دوبار برپا کرد.دوباره ساخت آنچه را که عنکبوت های نامقدس ویران کردند.تا از نبودنی پر اندوه، بودنی باشکوه بسازد.تا شرم حضورش را با حضوری با شکوه در عرصه بازیگری تعویض کند!
زهرا امیرابراهیمی زنده است،زندگی می کند و به حیات حرفه ای اش ادامه می دهد اما چیزی انگار در او کشته شده که جان نمی گیرد.چشم های او هنوز سوگوار آبروی زخم خورده است!
Edited ·
