نقدی بر فیلم «مجمع کاردینال ها»| پراکسیسم استعلایی و تضاد لاک پشت حقیقت با پشت لاک حقیقت

در ادامه‌ی سکانس تماتیک، توماس لارنس در فضای تاریک اتاق کلیسا نشسته است. پرده‌های کرکره‌ای پنجره‌ها کنار می‌رود. نور به درون اتاق پاشیده می‌شود. توماس لارنس به طرف پنجره می‌رود. پنجره را باز می‌کند و از نمای بالا (آسمان) حیاط کلیسا را نگاه می‌کند. سه راهبه از درون عمارت کلیسا بیرون می‌آیند. شاد و سرحال هستند و صدای خنده‌ی آن‌ها از دور شنیده می‌شود. در آهنی عمارت کلیسا بسته می‌شود. و تیتراژ پایان فیلم آغاز می‌شود.

جان زنانه‌، زنده‌، شاعرانه، پررمزوراز و جوهرسرحدی سرشار از شک و تردید«وینسنت بنیتز» را تائید می‌‌کند، بدون این‌که لاک سخت، عقلانی و نمود مردانه‌ی آن‌را نفی کند. آخرین نمای سکانس تماتیک فیلم (بیرون‌آمدن سه زن از داخل عمارت کلیسا و بسته‌شدن درِآن) به ما می‌گوید، انتخابِ «توماس لارنس» به معنای تائید جوهر حقیقت، و به معنای تائید آزادی زنان از جبرِ زندانِ مردسالاری، از اختناق فضاهای سنگین، کم‌نور و بسته‌ی یقین‌های قطعی فاجعه‌آفرین است. آخرین صحنه‌ی تماتیک فیلم به ما می‌گوید، انتخاب «توماس لارنس» به معنای تائید «فلسفه‌ی پراکسیسم استعلائی» و به مثابه‌ی میانجی متمایز و مکمل حقیقت و واقعیت، ضمن تائیدِ وحدت یقینی جسم‌و‌جان وینسنت بنیتز به عنوان حقیقت واحد، جوهر درونی آن را به مثابه‌ی تکثر آزادی، سرشار از شک و تردید و لبالب از شادی زنانه‌ی زندگی به رسمیت می‌شناسد.
پرسش مهم فرامتنی از منظر جامعه‌شناسی سیاسی اما این است، آیا این پایان تماتیک در یک درام به ظاهر مذهبی اورپایی، چه نسبتی با «انقلاب رشک‌انگیز ژینا» دارد؟ و تا چه اندازه مولف متاثر از اصل ایجابی و آرمان جهانی «زن»، «زندگی»، «آزادی» بوده‌است؟(به نقل از کانال نویسنده)