«آل پاچینو» ؛کمبود و زخم به جا مانده از هشتاد سال پیش

جامعه سینما: رسول اسدزاده / آل پاچینوی ۸۳ ساله به تازگی پدر شده است. تفاوت سنی او با دوست دختر ۲۹ ساله‌اش نور الفلاح بیش از نیم قرن است. بود و باش مردان / زنان سالمند از طبقه ثروتمند و مشهور با دختران / پسران جوان، اتفاق نادری نیست.

اما تصمیم به بچه دار شدن در بین زوج‌های اینچنینی نسبتا نادر و کمیاب است. آل پاچینو در یک مصاحبه گفته : ” پدرم وقتی من دو ساله بودم ما را ترک کرد و من آگاهانه می‌خواهم مانند پدرم نباشم.” من به فرزند او و آینده‌ای که پیش رو دارد می‌اندیشم.

فرزندی که عامل تولد او تلاش پدرش برای التیامِ زخم‌های شخصی خودش در دوران بچگی است. بحث درباره عادلانه بودن یا نبودنِ تولد فرزند آل پاچینو کار دشوار و عبثی است. چرا که عدالت مفهومی انتزاعی، موهوم و گاهی دروغین به نظر می‌رسد. وقتی به کیفیتِ همخوابی، رابطه زناشویی و عاشقانه یک مرد ۸۳ ساله با یک دختر ۲۹ ساله می‌اندیشم، ناخودآگاه دیالوگ مشهور آل پاچینو در نقش وکیل مدافع شیطان به ذهنم خطور می‌کند…

خدا؟
بزار یکمی اطلاعات راجع به خدا بهت بدم…
اون دوست داره مراقب همه چیز باشه
اون یه دلقکه
فکرش رو بکن
اون به انسان ها غریزه میده….
اون این هدیه فوق‌العاده رو به تو میده و بعد چیکار میکنه؟؟
قسم میخورم که اینکار رو برای سرگرمی خودش میکنه…درست مثل یه فیلم طنز…
اون قوانین رو برخلاف غرایز تنظیم میکنه.
“نگاه کن” ولی “دست نزن”
“دست بزن” ولی “امتحان نکن”
“امتحان کن” ولی “نخور”
وقتی که داری این پا اون پا می‌پری اون چیکار می‌کنه؟ اون فقط این رفتار رو به تمسخر می‌گیره!
اون یه موجود خبیثه!
اون درواقع یه مالک غایبه!
چنین چیزی رو باید پرستش کرد؟ هرگز!

آل پاچینو در ۸۳ سالگی، هر کاری که دلش خواسته کرده است. هم نگاه کرده هم دست زده، هم دست زده و هم امتحان کرده، هم امتحان کرده و هم خورده، او پیش از رابطه با نور الفلاح سه شریک زندگی دیگر داشته، هر چه موفقیت در جهان سینما بوده، درو کرده، غرایزش را سیراب کرده و حالا برای پاسخ به یک کمبود و زخم به جا مانده از هشتاد سال پیش، سرنوشت و زندگی یک انسان دیگر را هزینه کرده است.

انگار زورِ خدای توصیف شده در فیلمِ وکیل مدافع شیطان فقط به اقشار معمولی جامعه می‌رسد و ثروتمندان و مشاهیر از آن محدودیت‌ها بَری هستند. سوالی که برای من پیش می‌آید این است که اگر آل پاچینو در آینده نزدیک بمیرد، آیا همان کاری که پدرش با او کرده را در حق فرزند جدیدش تکرار نکرده است؟ آیا میراثِ او برای فرزند جدیدش بجز پول و دارایی‌های مادی، رنج قدیمی خودش از غیبت پدر در سالهای مهم زندگی‌ نیست؟