جامعه سینما :داریوش خنجی/یادم هست وقتی با شان پن کار می‌کردم، یاد رابرت میچم می‌افتادم و از خودم می‌پرسیدم چرا هر بازیگری که روبه‌روی دوربین من قرار گرفته زیبایی‌های منحصربه‌فردی را بروز داده و احساسات من را به غلیان درآورده؟ من به ریتم سخن گفتن بازیگرها، لحن و بلندی صدای‌شان گوش می‌کنم تا ببینم تصویر بازیگر چه‌طور باید در قاب بروز کند. فیلم‌برداری از ان هاتاوی برایم یک کشف بود. دانستن دربارۀ کسانی که قرار است در یک فیلم بازی کنند خیلی مهم است. من بهترین تصاویرم را از ماریون کوتیار، تیلدا سویینتن و آنتونی هاپکینز گرفته‌ام.
باید کنجکاو باشید. کنجکاوی نشانۀ جوانی است. اگر کنجکاو نباشید رشد نمی‌کنید. اگر کنجکاو نباشم اصلاً در این‌جا چه‌کاره‌ام؟ بهتر است بروم باغبانی کنم تا فیلم‌برداری. برای فعال ماندن ذهنم، ترجیحم حتی در فیلم‌برداری دیجیتال این است که پیرو سبک‌های قدیمی باشم و بیش‌ترین تصحیح تصویر را از قبل، هنگام فیلم‌برداری انجام داده باشم تا در دوران پس از تولید.
من با مدیتیشن خودم را آرام می‌کنم. مضطرب‌ترین صحنه‌ها برای من وقت فیلم‌برداری فیلم برتولوچی بود که در آن دختر جوانی با سرطان دست‌وپنجه نرم می‌کرد تا بمیرد. همه به من می‌گفتند چه‌طور تو این قدر آرامی؟ و من فکر می‌کردم دارند از شخص دیگری حرف می‌زنند چون من که خیلی زیر فشار بودم!
