جنت ولف در کتاب «زیبایی شناسی و جامعهشناسی هنر» با زیر ذرهبین قرار دادن آثار نظری و مهم کانت، آلتوسر، لوکاچ، مارکوزه، بوردیو و دیگران در نهایت رأی به نقض ذاتگرایی مورخان و تقلیلگرایی جامعهشناسان میدهد. وی معتقد است که مفهوم امر زیبا به همان اندازه نیازمند رهایی از دست کسانی است که ارزش هنری را با ارزش سیاسی برابر میگیرند، که باید از چنگ نسبیتباوران زیباییشناختی خلاصی یابد که در کار قضاوت درباره ارزش هنری ناتوان نشان دادهاند.