برای جامعه سینما:رضا کردبچه/در هیاهوی فیلمهای کاباره ای و فیلم فارسی هایی که تنزل سطوح زیبایی شناختی مخاطبان را هدف خود قرار داده بود، موجی نو در سکون بی جزر و مد سینمای ایران به راه افتاد و امیر نادری در تلاطم آن امواج سه گانه یادگار بزرگی را به سینمای ایران هدیه کرد(تنگسیر,تنگنا و ساز دهنی)که اکنون بعد از حدودبیش از چهل سال هنوز زیبایی های بصری و محتوایی یک فیلم تمام عیار را با خود دارد.
امیر نادری در سال ۱۳۵۲ با ساخت “ساز دهنی” توانست با زیرکی هرچه تمام معضلات و پارادوکس های غم انگیز جامعه نابرابر آنزمان را در دو قشر فقیر(امیرو) ومتمول(عبدلو) به رخ صاحبان ارباب آنزمان بکشد.معضلات و نابرابری هایی ناشی از فاصله طبقاتی و خواست قدرت و اراده به معطوف به آن ،که در تمام سطوح اجتماعی مردم به وضوح قابل مشاهده بود.خواستنی اندک،خوار شدنی بیشمار، در سایه قدرت!
لذت نواختن سازدهنی برای امیرو آنگونه بودکه برای بدست آوردن تجربه بی همتا نواختنش می بایست بارها به عبدلو کولی میداد,استعاره ای از فاصله طبقاتی و بهره کشی استعمارگر از مستعمره ناتوان و درمانده خود در هر دوره تاریخی..
